Ieder jaar schreef ik mooie woorden
Op de dag dat jij ons verliet
Ik hoopte dat jullie het daar hoorden
Dat hielp, een pleister op het verdriet
Verdriet mag er zijn, het is niet zwak
Iets wat jij me niet hebt geleerd
Niet zeuren, dat deed jij met gemak
Om ons te sparen, begrijp me niet verkeerd
Zelfs nog vol interesse naar een ander vroeg
Op de dag dat ze jou kwamen halen
Veel respect voor hoe jij alles droeg
Altijd maar lief en voluit bleef stralen
Die herinnering en het relativeren
Dekten mijn wond als een pleister af
Maar ik zal ernaar kijken en waarderen
Mooi litteken onder ogen, sterk, niet laf
Soms voel ik een tintel in nek en haar
Dan zeg dat ik trots ben, van je hou en mis
Nu ben ik hier en jij helemaal daar
We zeiden het te weinig, een groot vergis
Maar dit is hoe het is, het hoort bij mij
Geen spiegel nodig om mezelf te zien
Kwetsbaar en de schaamte voorbij
Bouwden we samen muurtjes misschien?
Verdrietig maar wijzer sinds jij ons verliet
Brokkelen de muren, vallen stenen uiteen
Zodat ik leef, in het nu, voel en geniet
En jij staat me bij, steen voor steen
Dichterbij mezelf mis ik jou meer dan ooit
Maar ver weg in het donker een prachtig licht
10 jaar lang een ster, zo zag je hem nooit
Dankjewel lieve mam, dat jij mijn pad zo mooi verlicht!