Je zou denken dat je het vergeet
Hoe het was, toen, met jou erbij
11 jaar zonder jou is lang, maar weet
De herinnering is nog altijd dichtbij
Ik hoor nog je bedels, weet hoe je praat
Onveranderd, alsof de klok stil ging staan
Maar het is de onze die tikt en verder gaat
Al die jaren voorbij en zonder jou vergaan
Ik hoop dat je me nog volgt in ’t leven
In rust, vrolijk, geen verdriet, geen pijn
Door een stralend licht omgeven
Onzichtbaar aanwezig waar je moet zijn
Want jij was altijd en overal present
Ik kan jou nog steeds zo helder zien
Maar vraag me af of jij mij nog kent
Dus mam, zie jij ons nog misschien?
Het is nu zoveel anders dan toen
Er is zoveel dat ik met je wil delen
En ik wil je vragen wat jij zou doen
Jouw goedkeuring, dat zou schelen
Als ik luister, minder praat en zachter
Hoor ik dan jouw stem en praat je terug?
Beweeg je me zo naar links of achter
En duw je me soms stiekem in de rug?
Loop je nu voor me of volg je me stil?
Sta je achter me of toch liever ernaast
Een bevestiging, is eigenlijk wat ik wil
Doe ik zoals verwacht of ben je verbaast
Misschien zou ik andere keuzes maken
Als ik weet dat je niet achter me staat
Zou ik daarom op een ander pad geraken
Omdat ik wil dat je ‘groot op me gaat’
Mam, nummer 11, een echt engelen getal
Van intuïtie, gevoel en creativiteit
Ik voel de spanning maar is het toeval?
Of ben jij de engel die me begeleidt
Help jij me kiezen voor ‘in m’n kracht’
Om van hart tot hart te schrijven
Heb jij me nu moed en overtuiging gebracht
Zodat ik niet altijd onzeker zou blijven
Ik zet stappen in dit leven
Hoop dat je trots straalt in het licht
Vertrouw dat je goedkeuring hebt gegeven…
Want jij bent de grondlegger van mijn ‘persoonlijk gedicht