Zo ver weg en toch dichtbij
Het is alsof ik je hoor praten
Ach meid, je hoeft het niet voor mij
Je mag dat gedicht dit jaar wel laten
Maar eigenwijs als ik kan zijn
Wil ik deze dag niet zomaar voorbij laten gaan
Als er geen tijd is voor emotie en pijn
Hoever sta ik dan bij jou en mij vandaan?
Want hoe dichter ik bij mezelf blijf
Hoe zekerder dat ik het weet
Er is meer dan een lichaam en lijf
En voel ik dat jij ons ook niet vergeet
En dan heb ik daardoor oog
Voor de echt belangrijke zaken
Dan herinner ik me nog jouw betoog
‘Het is kloten’ maar ‘geen ruzie maken’
Want er ging veel aan jou voorbij
Maar je wordt genoemd in verhalen
Je bent ver weg maar toch zo dichtbij
Nog altijd laat je onze ogen stralen
En juist mijn kinderen, ongekend
Houden jou al die tijd al levensecht
Door hun ogen gewoon en bekend
Dat jij ze iedere avond welterusten zegt
Als je dan na alle jaren die vervlogen
Dagelijks herinnert aan de goede oude tijd
Dan kan ik alleen maar geloven
Jij en ik zijn oneindig verbonden, dichtbij voor altijd